نوش

این بار وبلاگم را با بخشی از نامه ی امام علی (ع) به فرزندش امام حسن (ع) در کتاب نهج البلاغه متبرک می کنم: 

فرزندم حسن!

قلب نوجوان مانند زمین آمده ی پذیرش هر بذری است.

من در تربیت تو شتاب کردم تا تو به دنبال چیزهایی که دیگران آنها را تجربه کرده و تو را از تجربه دوباره‏ی آنها بی نیاز ساخته‏اند نروی.

فرزندم، من در کردار و رفتار پیشینیان دقت کرده و سر گذشت آنها را مطالعه کردم. قسمت های روشن و شیرین زندگی آنها را از دوران تیره و بدبختی آنها شناختم.

من به عنوان پدر،از هر حادثه ای که در گذشته پیش آمده است، آن هایی را که زیبا و شیرین بوده است برای تو انتخاب کردم مانند هر پدر مهربانی که نیکی ها و خوبی ها را برای فرزندش می‏پسندد. من نیز خواستم تو را با آن خوبی ها تربیت کنم.

فرزندم! تو در آغاز زندگی هستی. نفسی پاک و سالم داری. پس! در آغاز راه و در اول تربیت تصمیم گرفتم

کتاب خدای توانا و بزرگ یعنی قرآن کریم را همراه با تفسیر آیات آن به تو بیاموزم

و قوانین اسلام و احکام حلال و حرام را به تو تعلیم دهم و به چیز دیگری نپزدازم.

پدرت

علی بن ابیطالب